تلمیح های پیچیده و رازآمیز در مثنوی معنوی مولانا

جلال الدین محمد بلخی معروف به مولانا یا مولوی (672-604 هجری ) از آنجا که در خانواده ای فرهیخته دانش دوست و دانش پرور با این همه به راستی خدا شناس و خدا ترس و سیراب از معارف اسلامی و بزرگ زاده و بزرگ شده بود از همان آغاز کودکی با آموزش های ژرف اسلامی بالیدن گرفت و بزرگ شد. گذشته از گفته های مولوی شناسان آثار به جای مانده از مولوی به خوبی نشان می دهد که این عارف بزرگ، در معارف اسلامی و نیز فرهنگ عامه، بسیار چیره دست بوده است. همۀ نوشته های مولانا: مثنوی معنوی، دیوان کبیر شمس، فیه ما فیه و مجالس سبعه، سرشار از آیه های قرآن، احادسث نبوی قصص قرآنی، حکایت های مردمی و مذهبی است. مولوی به یاری حافظۀ نیرومند و تواناییهای ذاتی خویش و نیز با ایمان استوار به ارزشهای اسلامی، در همۀ نوشته های خود با استادی و هنرمندی شایسته ای از قرآن کریم و احادیث نبوی، بیشترین بهره ها را برده است. در مثنوی، دیوان کبیر شمس، فیه ما فیه و مجالس سبعه، استفاده های پی در پی مولانا از این دو سرچشمه بزرگ اسلامی، به روشنی دیده می شود. این بهره مندیها در قالب های هنری گونه گون در آثار مولانا خودنمائی می کنند و خود، نشانی دیگر از استادی مولانا هستند.